Peter van der Helm schrijft een fascinerend artikel in het laatste nummer van S+RO. Hij vergelijkt Rotterdam, de meest ‘internationale’ stad van Nederland, met Philadelphia. Waar in Rotterdam de auto’ en de voetgangers in de binnenstad zoveel mogelijk worden gescheiden, kent de Amerikaanse stad veel

Als er één beroepsgroep het moeilijk heeft gehad in de economische crisis van de laatste jaren zijn het wel de architecten. De bouw kreeg harde klappen. Grote architectenbureaus gingen failliet (Van Egeraat bijvoorbeeld). Veel bureaus werden gehalveerd of zelfs gedecimeerd. En de crisis is nog niet

Rotterdam blijft fascineren. Die stad is nooit af. Ik heb er lang gewoond en kom er nog graag. En telkens wordt mijn blik weer getrokken door al die bouwputten. Door de energie en de durf waarmee in deze stad nieuwe plannen worden gesmeed. Hoe mooi is het dat daarbij ruim baan wordt gemaakt voor de

Sommige architecten intrigeren je. Je volgt hun werk al lange tijd, zonder te weten wanneer die fascinatie precies is begonnen. Mijn fascinatie voor Jo Coenen moet in het midden van de jaren ’80 zijn begonnen. Hij deed zowel mee met de prijsvraag voor het nieuwe kantoor van Nationale Nederlanden aan

Mijn plek in de stad bestaat niet meer. En mijn stad is mijn stad niet meer. Laat ik met het laatste beginnen. Ik weet niet hoe het andere mensen vergaat die in hun leven al meerdere steden hebben bewoond, velen delen die ervaring, maar mijn huidige woonplaats is nooit ‘mijn stad’ geworden. Achteree

Hoe mooi kan het toeval zijn. Terwijl ik net een paar interessante studies over de Nederlandse groeikernen heb gelezen, stuit ik op een prachtige citaat van Aldo Rossi: ‘Architectuur verschilt fundamenteel van iedere kunst en wetenschap omdat ze concreet vorm geeft aan de maatschappij, en hiermee te

Amsterdam opent zich naar het IJ Amsterdam vernieuwt, de stad opent zich weer naar het IJ. Na het Oostelijk Havengebied volgden Oostelijke Handelskade, Oosterdok en Westerdok. Het Centraal Station is nog een bouwput, maar vormt straks een drukke toegangsweg naar het water. Aan de overkant gaan de o

De afgelopen twee jaar heb ik gestudeerd aan het Conservatorium van Amsterdam. Wat een bijzondere wereld en wat een bijzondere mensen, die musici. Ik heb mijn hele leven in de wetenschap gezeten en in het openbaar bestuur. Ik heb daar veel gedreven mensen meegemaakt, ook veel creatieve mensen. Maar

Twee jaar lang ben ik contractstudent geweest op het Conservatorium van Amsterdam. Op maandag 4 juni 2018 heb ik deze periode met een recital afgesloten. Over het begrip contractstudent bestond nogal eens verwarring. Maar in de praktijk was volstrekt helder wat me te doen stond. Les krijgen en heel

Heckel is weg. Hij is niet weggelopen. Maar ik heb hem weggedaan. Ik weer niet wat erger is. We zijn meer dan 25 jaar bij elkaar geweest. Mijn Heckel en ik. Hij heette eigenlijk Heckel 5546/2. Hij was zelfs een bepaald model Heckel. Model 41i. Maar voor mij was hij gewoon Heckel. We waren vergroeid

Ooit zei een fagottiste tegen mij: misschien moet je die Heckel inruilen voor een gemakkelijker instrument. Ik was verbaasd, beledigd bijna. Mijn Heckel! Hoe zou ik die nu kunnen wegdoen? En nog wel voor een simpelere fagot. Er was geen mooiere klank dan die van de hoge F op mijn Heckel. Of die over

Natuurlijk had ik er bij moeten zijn, bij Fagot Centraal in Groningen. Maar ik kon niet. Daardoor heb ik het fenomeen Sophie Dartigalonque gemist. En dat spijt me erg. Ze is pas vijfentwintig jaar en toch al solo-fagottiste in de Wiener Philharmoniker. Een jonge vrouw op de eerste stoel in Oostenrij

Vroeger heb ik vaak getwijfeld. Uiteindelijk toch gekozen voor een nette wetenschappelijke baan. Ik schatte in dat ik fagot-leraar zou worden in Winterswijk. Daar is niets op tegen. Maar ik ben gewoon een betere wetenschapper. Maar nu begin ik toch te twijfelen, of ik wel de goede keuze heb gemaakt

Volgende week hebben we voorspeelavond, op het conservatorium. Een medeleerlinge vraagt aan Ronald of ze de avond mag openen. Dan is het minder spannend. Ze is nu al zenuwachtig. Ik herken het helemaal. Voor de zomer was mijn eerste voorspeelavond. Toen vielen de zenuwen nog wel mee. Maar bij de twe

Ik had drie hobby’s. Schrijven, hardlopen en fagotspelen. In deze volgorde. Ik heb drie hobby’s. Fagotspelen, schrijven en hardlopen. Ja, de volgorde is veranderd. Maar hoeveel is er eigenlijk echt veranderd? Vroeger liep ik 5 keer per week. In mijn topweken 8 uur in totaal. Intervaltrainingen en l

Haitink terug weer op de bok van het Concertgebouw. Niet voor zijn eigen KCO, maar voor het Chamber Orchestra of Europe. Zijn leeftijd staat hem niet meer toe de grote trap af te dalen. Via een zijtrapje betreedt hij het podium. Een heel Schumann-programma. We beginnen met de Manfred Ouverture. En w

Het is een vaak misbruikt woord, het woord ‘vriend’. Sommige mensen gebruiken het te pas en te onpas. Iedereen die ze ooit een hand hebben gedrukt noemen ze al een ‘vriend’. Ik weet: dat kan soms heel functioneel zijn, bijvoorbeeld als je iets wilt bij ‘vrienden’ van dat soort ‘vrienden’. 

Soms is het niet zo handig om een blog te schrijven. Ik heb me aangemeld voor de Schrijversvakschool en ben nog niet aangenomen. En toch wil ik nu al over literatuur schrijven. En dan ook nog over de grootste vraag: ‘wat is literatuur?’ 

Zo harteloos als de Nederlandse overheid omging met het eiland, zo liefdevol is het meer dan anderhalve eeuw later door Eva Vriend beschreven. Schokland. Een gewezen eiland dat weinig mensen zullen kennen. Het lag in de Zuiderzee, niet ver van Kampen en Vollenhove. Het was nauwelijks een eiland. Het

Sam wordt donderdag 1 jaar. Hij krijgt geen biefstuk, maar wel een rode zakdoek aan zijn halsband. Voor één dag. We zullen de hele dag lieve woordjes tegen hem zeggen. Geen lekkernijen. Deze hond wordt niet verwend en bedelt niet. Hoe lief hij ook is.

Bas had vanaf het begin meegevaren op de Noordlicht. Hij moest eerst even wennen, want hij had er al een half leven op zitten, voordat hij een boot onder zijn poten voelde. Vooral het aan boord gaan was aanvankelijk niet zo eenvoudig. We lagen in een box met een heel kort afstapje. Of een heel kort

Wat was hij schattig die eerste dagen en maanden. Hij was geboren in een koeienstal achterin Friesland. Zijn kleine lijfje, zeven weken oud, stonk een uur in de wind. De eerste dag viel hij van de bank. Hij piepte even heel zacht. Maar stond dapper weer op. Ook toen al was Bas een dapper ventje.

Het zal in 2020 zijn geweest. We lagen in die leuke kleine passantenhaven in Grou, aan de Rjochte Grou. De Hellinghaven. Daar waar elk kwartier het pontje naar de overkant vaart. Vlak bij de jachthaven vind je Zeilmakerij Molenaar. Voor mij had een Molenaar-tuig altijd een magische klank. Als jongen

52 weken geleden haalden we onze boot op uit de winterstalling. We brachten hem weer naar zijn prachtige plekje in de jachthaven van De Gaastmar. Ik schreef er een blog over dat van geluk overliep. De blog vond zijn plek in Krill, het blaadje van de vereniging van Noordkapers. Dit weekend maakten we

Elk jaar weer, als we de boot in oktober naar de winterberging brengen. Je weet dat het nu echt voorbij is. Dat je de volgende week niet meer kan varen. Het lijkt alsof je al niet meer mag genieten. Zo’n laatste dag staat vooral in het teken van de planning en van de organisatie. Eerst met de auto

Nota bene, ik ben al 68. En dan toch niet meer kunnen slapen als je om half 6 wakker wordt. Van de spanning. Omdat de boot vandaag weer in het water gaat. Ik moet nog even wachten. Tot mijn vrouw wakker is. Gelukkig kent ze eenzelfde onrust. Ze is ook vroeg wakker. Ik weet het, we hebben alle tijd,

Soms neemt het leven een volstrekt onverwachte wending. Vroeger had ik veel gezeild. Maar het Waarschip 730 was uiteindelijk van de hand gedaan. Het is al zo lang geleden dat ik de redenen niet meer goed kan achterhalen. Toch knaagde het al die jaren. En heimelijk droomde ik altijd van een nieuwe bo

Eergisteren was het 25 jaar geleden dat de laatste Elfstedentocht werd verreden. Reden voor de NOS om daaraan uitgebreid aandacht te besteden. Simpel door de uitzending van 25 jaar geleden (op enkele uren na) geheel te streamen. Ik moet toegeven: ik heb uren gekeken. Maar ja, ik heb hem ook gereden.

Vroeger had je privé-klinieken en ziekenhuizen. In privé-klinieken kwamen alleen rijke mensen, in ziekenhuizen kwam iedereen. In privé-klinieken werd veel geld verdiend en ziekenhuizen kwamen altijd tekort. Met de marktwerking in de zorg is dat onderscheid grotendeels verdwenen. Ook in privé-kliniek

Hardlopen is een geloof. Ik lees al jaren elke maand Runner’s World, het onvolprezen tijdschrift voor de hardloper. En elke maand lees ik weer een nieuwe theorie. Over training, over voeding, over schoenen. En allemaal willen we deze theorieën geloven, omdat we zo graag harder willen lopen. Hoe hee

De marathon in Rotterdam 15 keer gelopen, gisteren zat ik thuis. Ik wilde wel, maar ik kon niet. Gewoon niet getraind, door eindeloze problemen met een voet. Ik heb Rotterdam wel eens vaker gelopen zonder echt te trainen, maar toen zat die marathon nog in mijn lijf. Ik was bang dat hij er nu niet me

Wat is dat toch met mijn hart. In 2010 meldde een sportarts dat mijn hart last had van ST-depressies. Een second opinion bij Paul van Dijkman leert dat er niets aan de hand is. Dat de afwijkingen in het elektrocardiogram slechts voortkomen uit mijn bizar goede conditie. Een paar weken later loop ik

Het is 4 januari! Het is 20 jaar geleden. De sportpagina’s van de NRC zijn geheel gewijd aan de Elfstedentocht van 1997. Ander sportnieuws is er niet. Hans Buddingh’ verhaalt van zijn tochten in 1985 en 1986. Uitgereden. En van zijn tocht in 1997. Niet uitgereden. Hij verhaalt over de domste besliss

Ik was vanmiddag te gast bij de Rotterdam Running Ambassadors. Werkelijk te gast. Alleen maar aardige mensen, die zich allemaal kwamen voorstellen. Ik sprak daar een bijzondere man. Herman Wilton. Herman had de marathon van Rotterdam al 30 keer gelopen. Hij had veel last van artrose, onder andere aa

Het einde is in zicht. Eindelijk. Ik heb er drie jaar tegen aan lopen hikken. Eigenlijk is het na de K78 van 2013 nooit meer helemaal goed gekomen. Beter gezegd: het was al niet goed toen ik die K78 liep. Vier maal naar de fysio in de voorafgaande week. Ingetapet 78 km lopen, met 2600 hoogtemeters.

Voor mijn website gebruik ik het programma WordPress. Het programma geeft me inzicht in mijn bezoek. Hoeveel mensen komen op mijn site en wat lezen ze? Het programma geeft ook een klein inzicht in de zoektermen van de mensen die mijn site bereiken. Soms staat er ‘blog wim derksen’. Dat zijn de gespr