We waren toevallig toch in de buurt. Een mooie gelegenheid om nog eens aan te bellen. Jaren geleden bezocht ik de nieuwbouw van de Abdij Sint-Benedictusberg van architect Dom Hans van der Laan. In het gehucht Mamelis bij Vaals. Er was niets veranderd, zoals er in kloosters vaak in decennia niets ver

Amsterdam opent zich naar het IJ Amsterdam vernieuwt, de stad opent zich weer naar het IJ. Na het Oostelijk Havengebied volgden Oostelijke Handelskade, Oosterdok en Westerdok. Het Centraal Station is nog een bouwput, maar vormt straks een drukke toegangsweg naar het water. Aan de overkant gaan de o

Hoe mooi kan het toeval zijn. Terwijl ik net een paar interessante studies over de Nederlandse groeikernen heb gelezen, stuit ik op een prachtige citaat van Aldo Rossi: ‘Architectuur verschilt fundamenteel van iedere kunst en wetenschap omdat ze concreet vorm geeft aan de maatschappij, en hiermee te

Mijn plek in de stad bestaat niet meer. En mijn stad is mijn stad niet meer. Laat ik met het laatste beginnen. Ik weet niet hoe het andere mensen vergaat die in hun leven al meerdere steden hebben bewoond, velen delen die ervaring, maar mijn huidige woonplaats is nooit ‘mijn stad’ geworden. Achteree

Sommige architecten intrigeren je. Je volgt hun werk al lange tijd, zonder te weten wanneer die fascinatie precies is begonnen. Mijn fascinatie voor Jo Coenen moet in het midden van de jaren ’80 zijn begonnen. Hij deed zowel mee met de prijsvraag voor het nieuwe kantoor van Nationale Nederlanden aan

Rotterdam blijft fascineren. Die stad is nooit af. Ik heb er lang gewoond en kom er nog graag. En telkens wordt mijn blik weer getrokken door al die bouwputten. Door de energie en de durf waarmee in deze stad nieuwe plannen worden gesmeed. Hoe mooi is het dat daarbij ruim baan wordt gemaakt voor de

Als er één beroepsgroep het moeilijk heeft gehad in de economische crisis van de laatste jaren zijn het wel de architecten. De bouw kreeg harde klappen. Grote architectenbureaus gingen failliet (Van Egeraat bijvoorbeeld). Veel bureaus werden gehalveerd of zelfs gedecimeerd. En de crisis is nog niet

Peter van der Helm schrijft een fascinerend artikel in het laatste nummer van S+RO. Hij vergelijkt Rotterdam, de meest ‘internationale’ stad van Nederland, met Philadelphia. Waar in Rotterdam de auto’ en de voetgangers in de binnenstad zoveel mogelijk worden gescheiden, kent de Amerikaanse stad veel

In Rotterdam bouwde men de Essalammoskee naar Arabisch voorbeeld. In Amsterdam brak men het Swammerdaminstituut af, een voorbeeld van het Nieuwe Bouwen. Wat hebben deze twee zaken met elkaar gemeen? Bij nader inzien veel. Het handelt hier om de vraag: welke gebouwen zijn passend in een bepaalde sted

Afgelopen weekend, met mijn orkest op repetitieweekend. Hoeveel weekenden heb ik al niet meegemaakt met hoeveel orkesten? Bij mijn huidige orkest moet het repetitieweekend nog traditie worden. We experimenteren. De eerste keer alleen maar kamermuziek, de tweede keer rondom een bijzonder concert. Dez

In sommige amateur-orkesten wordt het programma netjes over de twee fagotten verdeeld. Voor de pauze speelt Pietje 1 en na de pauze Jantje. Ik verbaas me daar altijd over. Repetities zijn toch ook bedoeld om af te stemmen, zou je zeggen. Als eerste fagot stem je af op de andere eerste blazers en als

Sinds 1970 speel ik fagot, sinds 1989 op een Heckel uit 1920 [www.heckel.de]. Sinds voorjaar 2012 speel ik (een beetje) cello, sinds najaar 2012 op een Gavaller uit 2012 . Recente concerten: Haags Barokgezelschap o.l.v. Gilles Michels: 4 april 2014, Badkapel Scheveningen – Mattheus Passion [sol

Wie Bellitoni in grootse bezetting en aangevuld met koor en solisten op het podium ziet zitten, kan maar moeilijk geloven dat het orkest ooit bij toeval is ontstaan. In de jaren 70 kwamen overal projectorkesten op: orkesten die per project worden samengesteld en na een intensieve repetitieperiode en

Vandaag voor het eerst als cellist in een orkest gezeten. Elke keer als de dirigent ‘fagotten’ zegt, kijk je op. Na 43 jaar als fagot in vele orkesten te hebben gespeeld. Amateur-orkesten. Maar gek genoeg kijk ik ook op als hij ‘celli’ zegt. Of ‘strijkers’. En gek genoeg voelt het heel huiselijk, zo

Elizabeth Schwarzkopf heeft de toon gezet. De befaamde sopraan was al op hoge leeftijd toen ze nog masterclasses gaf aan jonge zangers. Erg zachtzinnig ging het er bij haar niet aan toe. Als iemand niet aan haar hoge eisen voldeed, kon haar commentaar vernietigend en zelfs vernederend zijn. De maste

De laatste twee jaar heb ik hier onbevangen wat stukjes geschreven. Als amateur-fagottist. Ik schreef zelfs een keer over mijn uitstapje naar de cello, alsof dat allemaal zo maar kon. En veel erger nog: ik was met de cello begonnen vanuit de gedachte dat ik op mijn laatste embouchure liep en dat mij

Een bindend studieadvies voor een oude man [17 mei 2015] “De onderwijsbalie is telefonisch te bereiken op werkdagen van 11 tot half 1 en van half 2 tot 3”. Ik ben in totaal driemaal op het antwoordapparaat gestuit. Ik wil me informeren over een studie muziekwetenschappen. Ja, op de website van de

Haitink terug weer op de bok van het Concertgebouw. Niet voor zijn eigen KCO, maar voor het Chamber Orchestra of Europe. Zijn leeftijd staat hem niet meer toe de grote trap af te dalen. Via een zijtrapje betreedt hij het podium. Een heel Schumann-programma. We beginnen met de Manfred Ouverture. En w

Soms is het niet zo handig om een blog te schrijven. Ik heb me aangemeld voor de Schrijversvakschool en ben nog niet aangenomen. En toch wil ik nu al over literatuur schrijven. En dan ook nog over de grootste vraag: ‘wat is literatuur?’ 

Het is een vaak misbruikt woord, het woord ‘vriend’. Sommige mensen gebruiken het te pas en te onpas. Iedereen die ze ooit een hand hebben gedrukt noemen ze al een ‘vriend’. Ik weet: dat kan soms heel functioneel zijn, bijvoorbeeld als je iets wilt bij ‘vrienden’ van dat soort ‘vrienden’. 

Zo harteloos als de Nederlandse overheid omging met het eiland, zo liefdevol is het meer dan anderhalve eeuw later door Eva Vriend beschreven. Schokland. Een gewezen eiland dat weinig mensen zullen kennen. Het lag in de Zuiderzee, niet ver van Kampen en Vollenhove. Het was nauwelijks een eiland. Het

Soms neemt het leven een volstrekt onverwachte wending. Vroeger had ik veel gezeild. Maar het Waarschip 730 was uiteindelijk van de hand gedaan. Het is al zo lang geleden dat ik de redenen niet meer goed kan achterhalen. Toch knaagde het al die jaren. En heimelijk droomde ik altijd van een nieuwe bo

Nota bene, ik ben al 68. En dan toch niet meer kunnen slapen als je om half 6 wakker wordt. Van de spanning. Omdat de boot vandaag weer in het water gaat. Ik moet nog even wachten. Tot mijn vrouw wakker is. Gelukkig kent ze eenzelfde onrust. Ze is ook vroeg wakker. Ik weet het, we hebben alle tijd,

Elk jaar weer, als we de boot in oktober naar de winterberging brengen. Je weet dat het nu echt voorbij is. Dat je de volgende week niet meer kan varen. Het lijkt alsof je al niet meer mag genieten. Zo’n laatste dag staat vooral in het teken van de planning en van de organisatie. Eerst met de auto

52 weken geleden haalden we onze boot op uit de winterstalling. We brachten hem weer naar zijn prachtige plekje in de jachthaven van De Gaastmar. Ik schreef er een blog over dat van geluk overliep. De blog vond zijn plek in Krill, het blaadje van de vereniging van Noordkapers. Dit weekend maakten we

Het zal in 2020 zijn geweest. We lagen in die leuke kleine passantenhaven in Grou, aan de Rjochte Grou. De Hellinghaven. Daar waar elk kwartier het pontje naar de overkant vaart. Vlak bij de jachthaven vind je Zeilmakerij Molenaar. Voor mij had een Molenaar-tuig altijd een magische klank. Als jongen

Op dinsdag 7 september 2011 was Wim Derksen te gast bij het Omroep Max radio 5 programma ‘Wekker Wakker’. Hij sprak hier over zijn nieuwe boek ‘Loopgek’ en ging daarbij in op vragen over verslaving, eenzaamheid tijdens het lopen en de reden waarom hij zoveel plezier beleeft aan het lopen van lange a

Je kan ook 42 km in je eentje lopen. Je plant een duurloop van 4 uur, je tuurt een tijdje op een kaart. Je regelt drinken onderweg, of je neemt je Camelbak mee. Wat gelletjes of andere koolhydraten in je achterzak en lopen maar. Na 4 uur kom je tevreden en gelukkig aan. Zo, weer een marathon gelopen

De eerste training bij Haag Atletiek Het was ergens in de maand mei van 1999, mijn eerste training bij Haag Atletiek. Mark Bovens had me overgehaald om eens mee te gaan. Samen trainden we elk jaar voor de Elfstedentocht, bijna elk jaar tevergeefs. Dat laatste was frustrerend. Het was de reden dat M

Zie hieronder het interview met Wim Derksen over zijn boek ‘Loopgek’, op 6 september 2011 bij het Radio 1 programma ‘Dit Is De Dag’.

Vanmorgen was ik te gast bij Radio Rijnmond om te praten over Loopgek en over de 33e Rotterdamse marathon die morgen plaatsvindt. Het wordt alweer mijn 11e Rotterdamse marathon! Het interview is hieronder terug te luisteren: Wim Derksen bij Radio Rijnmond over de marathon Rotterdam 2013 en zijn bo

Ik durf het nu wel toe te geven. Die dramatische marathon in januari, van Den Haag naar Noordwijk en terug, over het strand, had mijn zelfvertrouwen een aardige knauw gegeven. Strand is geen asfalt, maar toch. 4 uur en 33 minuten. En dat niet alleen. Het laatste uur moest ik steeds maar weer wandele

Een elliptigo, ik had er nog nooit van gehoord. Tot mijn lijfblad Runner’s World er melding van maakte. Een soort aangeklede advertentie, zoals je wel vaker tegenkomt in dit soort bladen. In de digitale versie kon je meteen doorklikken naar een Amerikaans filmpje om dit nieuwe wonder te aanschouwen.

Verschenen in: NRC.Next 30 juli 2013 en in NRC Handelsblad op 31 juli 2013 Geschreven door: Wim Derksen Om 7 uur staan we aan de start. Het is mijn tweede K78, het hoofdonderdeel van de Swiss Alpine. Een loop van 78 km, met 2650 hoogtemeters. 2650 meter stijgen en 2650 meter dalen. Start en finish

Het is één van die vele gouden regels van hardlopers: je hebt één week herstel nodig per 10 kilometer wedstrijd. Dus na vier weken voel je de marathon niet meer. En ja hoor, na 7,5 week was mijn lichaam hersteld van de 78 km van de Swiss Alpine. Herstel betekent: geen last meer van snelle verzuring.