De overheid trok zich terug, de markt moest het doen. Het ging voortaan over verdienmodellen en verdienvermogen, over cultureel ondernemerschap, over kennis over marktstimulering, over zelfstandigheid en vooral over geld verdienen. Dat is de ontwikkeling die de culturele sector in de laatste decennia heeft doorgemaakt. Halbe Zijlstra stond als staatssecretaris model voor deze omslag. Omdat hij

Nieuwspoort in boekvorm, daaraan doet het nieuwe boek van PG Kroeger mij het meeste denken. Eerder beschreef Kroeger in De rogge staat er dun bij de ontwikkeling van het CDA in de jaren 80 en 90. In zijn nieuwste boek, Tand des tijds, beschrijft hij het vervolg. De jaren van Enneus Heerma, de onverwachte doorbraak

Het boek is al weer enige jaren geleden verschenen. Ik las het onlangs. Fout in de Koude Oorlog van Martin Bossenbroek. Het is een confronterend boek voor mensen die in de Koude Oorlog dachten dat ze aan de goede kant stonden. Ik reken me daar zelf ook toe.  Bossenbroek kiest voor een ont

De PvdA heeft haar verkiezingsprogramma gepubliceerd. Er is hard aan gewerkt door veel mensen. Dankbaarheid is op zijn plaats. Maar het programma stelt me wel erg teleur. Gelukkig staat de PvdA erom bekend dat intern kritiek niet wordt geschuwd. Dus ik bewijs met dit kritische blog vooral dat ik echt bij die club hoor.  Waarom stelt het nieuwe verkiezingsprogramma me zo teleur?

Nederland pleegde tussen 1945 en 1949 oorlogsmisdaden in Indonesië. Het “systematische structurele extreme geweld” was bovenal gestoeld op racisme. Dat is de kern.  Toch nog steeds schokkend om te lezen. Rémy Limpach heeft zijn proefschrift over het Nederlandse oorlogsgeweld in de Indonesische Onafhankeli

Pieter Sijpersma schreef een indrukwekkende biografie over Hans Wiegel. Indrukwekkend in omvang. Inclusief 100 pagina’s noten 766 pagina’s dik. Maar het is niet de omvang die de biografie zo indrukwekkend maakt. Het is vooral de evenwichtigheid van biografie die imponeert, een biografie waarin alle aspecten van Hans Wiegel het gewicht krijgen die ze verdienen. 

Mark Rutte is tien jaar minister-president. Petra de Koning schreef een indringend boek over hem. Ze heeft hem lange tijd gevolgd, eerst in Europa en later als politiek redacteur van de NRC in Den Haag. Het project had de instemming van Rutte. Hij vroeg zich wel af hoe informatief het zou zijn om steeds “datzelfde vrolijke mannetje” te zien. Die op

Ruud Lubbers was vaak ongrijpbaar. En na zijn dood lijkt het niet anders.  In 2018 was Ruud Lubbers nog maar net dood toen enkele maanden later onder eigen naam het boekje Persoonlijke herinneringen verscheen. Hij was ooit aan een boek begonnen, maar bij zijn dood lagen er slechts enkele

De jaren 60, je moest ze hebben meegemaakt. Zo werd altijd luid verkondigd - vooral door degenen die de jaren zelf hadden meegemaakt. De bezetting van het Maagdenhuis, het popfestival in Kralingen als Nederlandse pendanten van Parijs en Woodstock. Het huwelijk van Beatrix in Claus versluierd achter de rookbommen, het oproer bij de Telegraaf. Het bloot van Phil Bloo

[De commissie van de PvdA die het verkiezingsprogramma moet schrijven, vroeg aan haar leden input. Ik schreef bijgaande tekst] Hoe de PvdA een partij voor kosmopolieten werd De Partij van de Arbeid was vroeger de partij van de intelligentsia én van de arbeiders. Joop den Uyl was geliefd onder studenten en in de Schilderwijk van Den Haag. Toen het minder ging met

Het is wel een dik boek geworden, het eerste deel van de biografie van Wim Kok, van de hand van Marnix Krop. Maar is het ook een interessant boek geworden? Helaas niet. En de oorzaak laat zich eenvoudig beschrijven.  Ten eerste was Wim Kok geen flamboyante man. Hij dronk nooit te veel, hij smeet nooit met

In de politiek gaat het vaak over ‘frames’, simpel gezegd: over de manier van kijken. Wilders is er een meester in om bepaalde gebeurtenissen op een bepaalde manier te ‘framen’, om er een bepaalde betekenis aan te geven. Die betekenis domineert vervolgens het politieke debat. Zo zouden we geschiedenis als een aaneenschakeling van frames kunnen definiëren. Maar voor

Tien jaar geleden verscheen de biografie van Joop den Uyl van Anet Bleich. Ik verslond de biografie en was teleurgesteld. Niet in het boek, maar in Den Uyl. Joop den Uyl was altijd een voorbeeld voor me geweest. Een gedreven visionair, de aanvoerder van een dominante PvdA. De aanvoerder van dat befaamde kabinet en de aanvoerder van mijn partij. Ik wist dat het niet

Bert Middel heeft zijn memoires geschreven. Bert Middel, wie? Bert Middel, een man met een lange staat van dienst in de PvdA. Altijd een beetje op de achtergrond. In Engeland zouden we hem een backbencher noemen. Maar hij heeft veel meegemaakt en goed geobserveerd.  Ik ken Bert toevallig omdat we jaargeno

Frans Timmermans kreeg mijn stem bij de laatste verkiezingen. Hij stak er gewoon met kop en schouders bovenuit. Daarmee zou ik mijn blog kunnen beëindigen. Maar mijn keuze voor Timmermans heeft me aan het denken gezet. In 2017 legde ik in een blog uit waarom ik niet op de PvdA zou stemmen. Hoewel ik al bi