Er was geen mailtje. De bootcamp in de Leidse hout ging gewoon door. Ondanks de miezerige regen, ondanks de plassen en de modder. Maar als er geen mailtje komt (‘we trainen in de bollenschuur’) heeft Wilbert besloten dat we niet moeten zeuren. Alleen Wilbert bepaalt wanneer het ‘te’ nat is.
Wilbert is onze trainer. Wilbert Witteman, een naam voor een romanfiguur. Misschien komt dat later nog eens. Wilbert stamt uit een bedrijf dat bijna alle tuinen van Oegstgeest winterklaar maakt en straks weer van nieuw gras en bloemen voorziet. Zelf was hij ooit directeur van een groothandel in kerststukjes en graftakken. Een jaar of tien geleden had Wilbert daar genoeg van. En omdat Wilbert een doel nodig schijnt te hebben om zijn bed uit te komen, zocht hij een doel. En het mooie is: juist zijn doel geeft kleur aan ons leven. Hij begon een bootcamp in de Leidse Hout. Elke morgen van 9 tot 10 en ‘s avonds ook nog vaak.
Er zijn veel mensen die mij vragen wat een bootcamp is. Ik kan het moeilijk uitleggen. Laat ik maar beschrijven wat ons overkomt. De bootcamp start om 9 uur. Het is handig als je iets eerder komt. Je pakt een matje, dat geeft de modder iets indirects. En je pakt een kettlebell en twee dumbells. Voor de leken: dat zijn gewichten. Wilbert heeft ze - zo te zien - twintig jaar geleden op de kop getikt bij een verlopen sportschool die ook nog eens failliet was gegaan. Je legt je matje op de grond en je kletst met de andere aanwezigen. Soms zijn we met zijn zessen, soms zijn er tien en sommige dagen nog veel meer. Juist de intimiteit van een kleine groep spreekt mij erg aan. De vrouwen zijn altijd in de ruime meerderheid.
Om precies 9 uur roept Wilbert, Wilbert roept vooral: ‘500 meter’. Iedereen weet welk bospad hij moet volgen om na 500 meter hijgend bij het matje terug te keren. Daarna roept Wilbert, Wilbert roept vooral: ‘Eén minuutje’. Iedereen weet dat dat staat voor ‘één minuutje planken’. Standaard volgen er nog een aantal andere oefeningen. Niet te vergeten de twintig crunches. Wilbert schijnt soms ‘s nachts wakker te schrikken en dan rechtop in bed te roepen: ‘Twintig crunches’. Dit laatste weten we allemaal van zijn vrouw die vanwege een heel goed huwelijk met haar Wilbert bereid en in staat is om zo af en toe dingen te verklappen uit de echtelijke sponde. Iedereen begrijpt dat het elke keer weer een genoegen is als de vrouw van Wilbert aan de bootcamp meedoet.
Na die zogeheten warming-up volgen een lange serie oefeningen, waarbij die kettlebells en dumbells een grote rol spelen. We werken alle spieren af. En tussendoor, als de spieren zijn verzuurd, moeten we hardlopen. Soms 400 meter, soms 250 meter. En Wilbert is zo lief om degenen die niet kunnen hardlopen, of althans denken dat niet te kunnen, een paar honderd meter te laten wandelen. Hij zegt altijd: ‘In hoog tempo wandelen.’ Maar de wandelaars gaan liever in gesprek met elkaar, als ze dat bij de warming-up al niet waren.
Na 40 minuten is deze bijzondere vorm van zelfkwelling voorbij. Althans voor degenen die willen hardlopen. Wilbert roept: ‘De lopers stuur ik weg.’ Je vraagt je altijd af of mensen trainer worden omdat ze dominant zijn, of dat ze dit werk doen om een gebrek aan dominantie te verbergen. Ik geloof dat Wilbert wel aardig is. Maar het verbaast me niet dat zijn vrouw nooit gaat lopen.
De lopers krijgen van Wilbert een sporthorloge mee, die ze vaak niet meer teruggeven. En een schemaatje: vijf minuten hardlopen, één minuut wandelen, drie minuten hardlopen en één minuut wandelen. En dat 20 minuten achter elkaar. De gebrekkigen en behoeftigen mogen doorgaan met de gewichten en de spieren. Wilbert noemt ze liefkozend de ‘S&S-ers’. Bij vrouwen denkt hij daarbij aan ‘Strak en Slank’, en bij mannen aan ‘Stoer en Sterk’. Dit is vooral wensdenken van Wilbert. Want juist degenen die strak, slank, stoer en sterk zijn, gaan in de regel lopen. En de gebrekkigen en behoeftigen blijven achter bij Wilbert.
Terug naar vanmorgen, toen de bootcamp dus wel doorging. Geen gewichten in de bollenschuur van Wilbert (tussen de kerststukjes en de graftakken), maar bootcamp in de motregen in de Leidse Hout. En wat was het heerlijk! Wat was het bijzonder! Het hele park lag vol met bladeren, het park was één kleurenpracht, ook in die regen. En dan mag je daar op de grond op een matje liggen knoeien met wat gewichten. Nee, dat is geen straf, dat is een beloning voor het leven. De temperatuur deed geheel mee. Het was niet warmer dan vijf graden. En dan zijn die ijzeren gewichten steenkoud, ook met sporthandschoentjes. Eerlijk, voor mij was dit de mooiste bootcamp die ik heb gehad, in al die jaren dat ik daar al tweemaal per week kom.
Normaal drentelt Wilbert wat rond, als hij zijn commando’s geeft. (Ja, er is eens in het jaar ook een Commando Witteman, humor heeft die man wel). Nee, Wilbert drentelt niet, hij ijsbeert. Dat doet hij komisch genoeg ook als wij allemaal even een rondje hardlopen. Het werk van Wilbert laat zich dus eenvoudig samenvatten: hij geeft commando’s en hij ijsbeert. Maar vanmorgen, ja vanmorgen was het helemaal anders, het was zo koud dat Wilbert voor het eerst in al die jaren een paar gewichten pakte en met ons meedeed. En toen we (van hem) 400 meter moesten hardlopen, liep hij zowaar met ons mee. Nee, hij liep harder dan wie ook. Deze man die nooit verder was gekomen dan vijf meter van zijn iPhone, de iPhone die ons laat weten wanneer de oefening is afgelopen en wanneer de volgende begint, deze man zwaaide nu met gewichten en liep ons er allemaal uit. Terwijl hij toch al ver in de 60 schijnt te zijn. Nou ja, hij is niet de enige op leeftijd.
Dat het somber was, dat het zacht regende, dat het steenkoud was, het maakte de dag prachtig. Maar dat Wilbert een sportman bleek te zijn, gaf de dag een kleur die we nooit meer zullen vergeten. Om mij mag hij nu nog weer jaren commando’s geven en nutteloos ijsberen. Deze dag was volmaakt.
[Abonneer je via de homepage op mijn blogs, als je op de hoogte wilt worden gehouden.]
Met soort blogjes wil ik me zeker abonneren. Een vreugde om te lezen ????