Het zal in 2020 zijn geweest. We lagen in die leuke kleine passantenhaven in Grou, aan de Rjochte Grou. De Hellinghaven. Daar waar elk kwartier het pontje naar de overkant vaart. Vlak bij de jachthaven vind je Zeilmakerij Molenaar. Voor mij had een Molenaar-tuig altijd een magische klank. Als jongen zeilde ik in een Vaurien. In mijn beleving waren er toen drie grote zeilmakers. Ja, in mijn beleving. Gaastra in Sneek, De Vries in Lemmer en Molenaar in Grou. Ik had een tuig van De Vries, mijn ouders voeren onder Gaastra, maar we wisten allemaal dat Molenaar de beste was.
In 2020, of daaromtrent, liep ik toevallig eens binnen bij Zeilmakerij Molenaar. Ik liet mijn hond uit, en er stond uitnodigend een deur open. Nieuwe zeilen hingen over lange tafels. Ik werd vriendelijk ontvangen. Ik vertelde dat ik ooit nog eens onder een Molenaar-tuig zou willen varen. Misschien wel vooral uit nostalgie. Die magische klank van vroeger. Dat vonden ze bij Molenaar wel een goed idee. We namen hartelijk afscheid. Ik beloofde dat ik ooit terug zou komen. Ja, ooit, want het tuig op onze Noordlicht stond er nog goed bij.
De afgelopen winter verliep onverwachts chaotisch. Omdat mijn conditie achteruit holde kwam ik terecht bij de cardiologie. Daar werd besloten dat er snel moest worden ingegrepen. In twee operaties werden vier stents geplaatst. Het overkomt meer mensen. Maar daarmee is de impact niet minder. Vooral mentaal krijg je wel even een knauw. Alles wordt wat relatiever. Hoe lang zouden we eigenlijk nog op de Noordlicht varen? Zou ik ooit nog toekomen aan dat magische Molenaar-tuig?
Maar het werd me duidelijk dat ik niet in deze dip moest blijven hangen. Ik zou daar vooral zelf moeten uitklimmen. En plotseling wist ik ook hoe ik dat zou doen. Ik belde Molenaar hoeveel tijd ze nodig zouden hebben. Twaalf weken levertijd. De volgende dag reed ik in de auto naar Grou, met de oude zeilen in de kofferbak. Het werd meteen begrepen. Het moest dus een ecru-zeil worden? Met bredere banen? Met iets meer bolling? Zeg maar de klassieke look die bij een Noordkaper past? En zeker geen tell-tales? Nee, geen tell-tales? Het is nog een maand wachten. Dan varen met een nieuw tuig en nieuwe stents door Friesland. Ik voel me meteen een stuk beter.
He Wim, ik wist niet dat je die operatie hebt onderdaan. Goed om je positieve woorden over mijn geboortedorp Grou te lezen-) Geniet ervan de komende periode yn Fryslân.
Wat een mooie draai aan zo'n ingrijpende gebeurtenis.
En een groet van Piet Mollema oud lid begeleidingscommissie Bsdg, vanuit RPD.
Kwam hem tegen op Post65 bijeenkomst.
Groet en zeil ze, Jan
Moest wel even bekomen van de schrik maar gelukkig kennelijk goed hersteld. Mag je stukjes graag lezen. We varen met een dehlertje 22, een varianta, nog van Joris' vader in Nederland en wellicht eind april in Friesland ( of Zeeland). Zal uitkijken naar Noordlicht. Daarna naar Schotland naar onze trouwe CatchUp.
Mooi verhaal Wim! Dat ze beide even lang meegaan, met de wind vol in de zeilen en levensgenieten met een hekgolf dat het een aard heeft!
Goh, Wim, jij ook op de poli cardiologie beland! Herkenbaar verhaal. Ik onderging eind vorig jaar binnen enkele maanden een cardioversie, een katheterisatie en een ablatie. Inmiddels het signaal 'brand meester' gekregen. De cardioloog was overigens stellig van mening dat er een positieve correlatie bestaat tussen 'loopgek' zijn zoals ik (met 40 marathons en jij nog véél meer...) en zodanige hartritmestoornissen ontwikkelen dat je bij haar op de operatietafel belandt. Toch: marathons zijn vermoedelijk voltooid verleden tijd, maar ik diesel intussen weer rustig wat door bos en duin.
Gelukkig was je er snel bij, nu open kransvaten en nog goede hartfunctie.
Weer voor de wind met ongetwijfeld fraaie Molenaar zeilen!