Intussen waren Baas en Loutje het niet in alles eens. Loutje had bewondering, en sprak dat ook liefdevol uit, voor het dapper naleven van de afspraak ‘Baas ruimt alles op.’ Zelfs die drol tussen mijn teen heb ik zelf opgeruimd. Knuffelen met Sam deden we allebei.
Maar over één ding hadden we geen duidelijke afspraak gemaakt: ‘Waar slaapt Sam?’, of zoals Loutje soms zei: ‘Waar slaapt die hond?’ Dat zei ze vooral als we het niet eens waren.
De uitgangsposities waren tamelijk helder. Baas wilde Sam op bed, achter zich en tegen zich aan, Loutje wilde dat ‘die hond’ beneden sliep, bij voorkeur in een bench.
Intussen was ‘die hond’ er al. En sliep hij naast het hoofdkussen van Baas. Baas kon het werkelijk niet over zijn hart verkrijgen om dat kleine zwarte molletje met zijn grappige witte en bruine tekening, niet ‘s nachts bij zich te houden. Hij had de vorige nacht nog tussen de poten van zijn moeder gelegen. Zo’n beestje kan je het toch niet aandoen om helemaal alleen in een vreemd huis met vreemde geluiden ver weg van zijn nieuwe Baas te liggen? En een Baas kan je dat zeker niet aandoen. Daarvoor is hij nu eenmaal Baas.
Loutje begreep het en accepteerde situatie-1 (Sam ligt naast hoofdkussen), op voorwaarde dat Sam later beneden zou slapen (situatie-3). Baas accepteerde die voorwaarde niet meteen. Zijn standpunt schoof wel langzaam iets op. Hij leek akkoord te gaan met situatie-2 (Sam slaapt naast ons bed in zijn mand, met de nadruk op ‘ons bed’ en ‘zijn mand’).
Na drie weken had Loutje genoeg van situatie-1. Volgens haar moest Sam heel snel leren om in een mand naast het bed te slapen. Baas werd verwijderd naar de logeerkamer, met hond en mand. Om de hond te trainen. Hij mocht pas terug komen als de training was geslaagd.
Na een week kwam hij terug. De training was geslaagd. Maar de onderlinge sfeer had veel ondersteuning nodig uit de gedachte dat ze nog niet zo lang geleden heel gelukkig met elkaar waren geweest. Die training kostte Baas wel een week nachtrust. Maar Sam kon het! Hij kon slapen in de mand naast het bed.
*
En waar slaapt Sam nu? Er lijkt sprake van een wapenstilstand.
Nadat Baas en Loutje nog eenmaal tijdens een vakantie een knetterende ruzie opvoerden, waarbij Loutje ‘s nachts de bus wilde nemen, terwijl de laatste bus al zes uur geleden was vertrokken, over de vraag ‘Mag Sam op bed slapen?’ ‘Waarom nou niet?’ ‘Nou daarom niet!’. Daarna is de discussie niet meer gevoerd en is langs organische weg een evenwicht bereikt. En dat was wel zo wijs. Van ons beiden.
Daarbij speelt een grote rol dat Loutje nooit meer over ‘die hond’ spreekt, misschien behalve als ze een enkele keer heel boos op hem is. Voor het overige: Loutje is dol op Sam, doller dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. Ze houdt van hem, Baas komt regelmatig op de tweede plaats. En hij gunt zijn hond alles, dus ook dit.
Tegen de achtergrond van deze nieuwe verhoudingen, zeg ik dat netjes genoeg?, is het patroon ontstaan dat Sam eerst even op bed komt als Loutje en Baas in bed kruipen. Sam kruipt dan het liefst even bovenop Loutje en zoent haar zo innig mogelijk. Loutje begint dan te kirren. En Baas wacht intussen weer op zijn beurt. Als het licht uitgaat, gaat Sam naar zijn mand. Als Baas zijn hand uitsteekt, kan hij hem voelen.
Nachts probeert Sam soms, en soms regelmatig, om op het bed te klimmen. Als ik het niet merk heeft hij geluk, maar als ik wakker word wordt hij vriendelijk doch dringend gevraagd terug te gaan naar zijn mand. En dat doet hij. Altijd.
Pas als het bijna tijd is om op te staan, zeg een kwartier voordat de wekker gaat, mag hij komen. Dus elke ochtend voel ik hoe hij op het bed klautert, en tegen me aankruipt. Zonder dat ik op de wekker hoef te kijken weet ik dat we helaas nog maar een kwartier te gaan hebben. Als de wekker gaat springt het ventje over me heen, om meteen Loutje gedag te zeggen. Want een nieuwe dag is altijd een feest.
*
Sinds enige maanden kent het patroon een kleine aanvulling, die niet zonder betekenis is. Sinds de eerste koude nachten van het najaar komt Sam na het dimmen van het licht nog even achter me liggen. Tot ik er genoeg van heb. Dat is vaak als ik me omdraai. Want dat heb ik wel geleerd: het is soms helemaal niet vervelend om wat meer ruimte in bed te hebben. Met dank aan Loutje.
Als ik mijn hond maar hoor. En ik hoor hem de hele nacht. Soms snurkt hij, soms snurkt Loutje aan de andere kant, soms snurken ze samen, soms snurken ze zelfs synchroon. Als ik me omdraai, draait Sam zich om in zijn mand. En ik word altijd diepgelukkig van zijn diepe zuchten als hij weer in slaap valt. Omdat het de zuchten zijn van een diepgelukkige hond.
[Ik verleen op mijn website gastvrijheid aan de schrijver Just Ansen. Zijn boek 'Hond Sam' verschijnt hier als feuilleton. Wie de volgende afleveringen ook wil lezen, kan zich op mijn blogs abonneren (zie homepage). De vorige afleveringen zijn eenvoudig op de website terug te vinden.]