Zouden honden autistisch zijn? Zo’n vast dagritme, waaraan heilig moet worden vastgehouden?
Als ik heb gedoucht staat Sam zenuwachtig te wachten voor onze eerste wandeling. De koffie van Baas moet wachten tot de hond is uit geweest. Het is een korte wandeling van een minuut of tien.
Meteen daarna krijgt Sam zijn ontbijt: een bak met hondenbrokken, vaak met iets lekkers erdoorheen. Ham of kaas. Maar eigenlijk valt dat lekkers buiten de regels. Het is een geheim van Sam en Baas.
Na het eten krijgt Sam een staaf om zijn tanden mee te poetsen (vooral vanwege die stukjes ham en kaas).
Aan het einde van de ochtend gaan we een uur wandelen. Het is een uur op verzoek van Sam, hoewel Baas aan wandelen geen hekel heeft.
Aan het einde van de middag is er weer een wandeling van tien minuten, die beloond of bekroond wordt met het diner. Weer diezelfde hondenbrokken, maar nu aangevuld met een zakje nat voer (en dat zakje valt wel binnen de regels)
Weer een tandenborstel na afloop.
Voor het slapen gaan een klein rondje van een minuut of vijf.
Ja, veel structuur. Dat zou op autisme kunnen duiden. Maar misschien wordt die structuur wel geheel door de omvang van zijn blaas gedicteerd.
*
Het eerste loopje noemen we een ‘Marelaantje’. De straat uit, rechtsaf de Marelaan in, rechtsaf de Hofbrouckerlaan in, rechtsaf de Emmalaan in en dan zijn we weer thuis.
Voor het avondeten maken we precies hetzelfde rondje.
Voor het slapen gaan lopen we een ‘Boontje’. Halverwege de Emmalaan rechtsaf de Boonstraat in, rechtsaf naar de Bernardlaan, rechtsaf naar de Hofbrouckerlaan, rechtsaf de Emmalaan en dan zijn we weer thuis.
Bij de lange wandeling doen we altijd de Leidse Hout aan (waar veel honden zijn om mee te spelen) en bijna altijd het landgoed van Oud-Poelgeest (waar nooit honden zijn om mee te spelen).
Waarom altijd diezelfde routes? Wie is hier nu de autist?
Goede vraag. Ik vind het heerlijk om niet steeds te hoeven bedenken waar we heen zullen gaan. Bovendien vindt Sam het heerlijk als hij niet steeds hoeft te vragen hoe we verder gaan. Of dat Baas hem toeblaft dat hij weer de verkeerde kant oploopt.
En wat misschien nog wel belangrijker is: Sam heeft een aantal vaste plekken waar hij graag poept. Als we een ander rondje lopen, vergeet hij gewoon vaak om te poepen. En als hij aan het einde van het rondje nog niet heeft gepoept, is er maar één oplossing: alsnog een vast rondje lopen. Dan kan je dat maar beter meteen doen.
Dat was drie keer het woord ‘poepen’ in één alinea. Een beetje veel van het goede.
['Hond Sam' van de schrijver Just Ansen wordt als feuilleton op mijn website geplaatst. Wie de volgende afleveringen ook wil lezen, kan zich op mijn blogs abonneren (zie homepage).De vorige aflevering is verschenen onder de titel 'Hond Sam (1).]