Waarom heet Sam eigenlijk Sam? Omdat Sam een voorgeschiedenis heeft. Sam is niet mijn eerste hond. Sam is na Arka, Stoffel en Bas al mijn vierde hond. Ik heb erg veel van Arka en Stoffel gehouden. Vreselijk veel. Maar toch heb ik, als ik eerlijk ben, nog een klein beetje meer van Bas gehouden. Zou dat een wetmatigheid zijn? Dat van elke nieuwe hond weer een beetje meer wordt gehouden? Het zou zo maar kunnen.
Betekent dat ook dat ik nu al meer van Sam houd dan ik ooit van Bas heb gehouden? Terwijl Bas en Baas toch onafscheidelijk waren. Ja, stiekem durf ik wel toe te geven dat ik Sam nog leuker vind dan Bas. Al vind ik dat tegelijkertijd ook een verdrietige gedachte. Zeker als dit Bas ooit ter ore zou komen, hoe goed hij ook is verbrand.
Bovendien heet Sam niet zo maar Sam. Sam heet Sam, juist omdat ‘Sam’ een beetje op ‘Bas’ lijkt. Zo keert Bas een beetje terug in de naam Sam. Zo hebben Baas en Loutje het bewust bedacht.
Zoals we eerst aan de naam Saar hebben gedacht, omdat we een tijdje een vrouwtje hebben overwogen. En is het Sam geworden toen het toch een mannetje moest worden.
De naam Sam komt van de bootcamp. Iemand nam een tijdlang haar hond mee naar de bootcamp. En die hond heette Sam. We vonden die naam meteen leuk.
We hoorden al snel in het park dat veel mensen Sam een leuke naam vonden.
Nog erger: Sam is nog steeds een modenaam. Als ik in het park ‘Sam’ roep, moet ik niet vreemd opkijken als er twee of drie honden op me af komen rennen. Kan ik meteen proberen ze weer uit elkaar te halen.
*
Maar toch. De naam van je oude hond laten doorklinken in de naam van je nieuwe hond is niet zo handig, zeker niet als het weer een Appenzeller is.
Daar sta je dan. Je ziet een Appenzeller, hij lijkt sprekend op je oude hond, zijn naam lijkt sprekend op de naam van je oude hond en hij is stout. Het eerste wat in je opkomt: ‘Bas, kom hier!’ En dat probeer je zo beheerst mogelijk te doen. En veel te laat mompel je daar zachtjes achteraan: ‘Sam, kom hier….’
Ik heb er zeker een jaar overgedaan voordat ik niet meer elke dag minimaal twee keer ‘Bas’ riep. En omstanders moeten er zelfs niet van op kijken als ik op moeilijke momenten nog een keer keihard ‘Stoffel’ roep. Alleen Arka is inmiddels uit mijn systeem. Ze overleed dan ook al in 1993.
*
Het zij gezegd: het heeft iets komisch als een Baas de oude hond aanroept, omdat de naam van de nieuwe hond op de oude moest lijken. En als hij zich daarover dan hier beklaagt.
Maar achter het verhaspelen van oude en nieuwe namen ging een veel groter probleem schuil. Ik zei niet alleen vaak ‘Bas’ in plaats van ‘Sam’, maar ik zag ook vaak alleen maar Bas in plaats van Sam. En zo reageerde ik vaak niet op Sam, maar op Bas. Alsof Sam het eerste jaar van zijn leven niet heeft bestaan.
Stilte.
Ik schaam me er diep voor dat ik pas na een jaar helder inzag dat Sam een heel andere hond was. Bas was een schat. Sam is een schat, maar een heel andere schat. En het is mijn fout geweest dat ik het verschil niet veel eerder heb gezien. Het is te hopen dat Sam niet al in zijn eerste jaar een groot trauma heeft opgelopen, omdat Baas dacht dat hij Bas was.
*
Sam verdient daarom een eerbetoon. Hij verdient het dat de verschillen tussen hem en Bas worden uitgediept en aangescherpt.
Ook Sam is eigenzinnig, als een echte Appenzeller, maar hij is veel zachter dan Bas ooit is geweest. Sam kan eindeloos knuffelen, terwijl Bas zich na een minuutje toch wel omdraaide. Dan had hij genoeg van dat gefriemel aan zijn kop.
Ook Sam is eenkennig als een echte Appenzeller, maar zijn eenkennigheid haalt het niet bij de eenkennigheid van Bas. Bas was hondstrouw aan Baas en met andere mensen had hij gewoon niks. Soms at hij ze liever op. En hij haatte het als andere mensen aan zijn kop zaten. Dan konden ze een grom of een knauw verwachten. En dat lag dan niet aan hem!
Sam heeft maar één Baas, maar hij is even dol op Loutje. Sam is dol op Huug, vanaf het moment dat hij als pup een nacht bij hem in bed mocht slapen. Sam is dol op Chris en Daan, die altijd nog even moeten wennen aan zijn enthousiasme. Gelukkig maken ze vorderingen. Sam voelt meteen aan dat Floor echt van honden houdt. Ze zoeken elkaar op.
Hoe eenkennig Sam ook is, hij kan zich uitstekend met anderen vermaken. En hij is oprecht blij als één van zijn vele vrienden of vriendinnen op bezoek komt. Sam is ook nieuwsgierig naar andere mensen en zoekt met bijna iedereen contact.
Dat is toch echt anders dan Bas die onder aan de trap gasten stond te selecteren. Wie hem niet beviel, kreeg een grom en mocht blij zijn als het daar bij bleef. Bas accepteerde alleen Loutje, omdat ze nu eenmaal onderdeel van de roedel uitmaakte.
[Ik verleen op mijn website gastvrijheid aan de schrijver Just Ansen. Zijn boek 'Hond Sam' verschijnt hier als feuilleton. Wie de volgende afleveringen ook wil lezen, kan zich op mijn blogs abonneren (zie homepage).De vorige afleveringen zijn eenvoudig op de website terug te vinden.]