Waarom kunnen honden van hetzelfde ras zo verschillend zijn? Laten we voor het gemak even vergeten dat Sam geen echte rashond is, en Bas geen echte rashond was. En dat Bas vijf kilo zwaarder woog. Bas was echt een andere hond.
Ik ben geen hondenpsycholoog. Ja, dat beroep bestaat echt. Ik weet wel dat honden in hun eerste weken moeten worden gesocialiseerd. Bas had zeven weken in een koeienstal tussen de koeien gelegen. De boer had met wat planken een paar vierkante meters afgeschot. Daar in het halfduister hadden Bas en zijn broertjes en zusjes zeven weken met hun moeder doorgebracht. Nooit een mens gezien.
Sam speelde, at en sliep in de eerste tien weken van zijn leven in een grote ruime stal, met veel stro en veel dozen waarover die elf klein hummels klauterden en tuimelden en mekaar achterna zaten. Toen ze groot genoeg waren mochten ze ook in de tuin spelen.
Wat nog veel belangrijker was: Sam en zijn broertjes en zusjes werden tien weken geknuffeld door de onvolprezen Karstiena. Steeds tilde Karstiena ze weer even op, nam ze in haar armen en aaide ze. Toen ik Sam voor het eerst in mijn armen nam, wist hij wat dat was. En hij genoot. Veel knuffelen tijdens de eerste weken maakt honden in de rest van hun leven veel gezelliger en veel gemakkelijker. Sam is daarvan het levende bewijs.
*
Er is nog iets anders wat Bas’ karakter sterk heeft bepaald, zeker in het tweede deel van zijn leven. Ik verliet zijn Vrouwtje. En omdat zijn Vrouwtje en ik allebei erg veel van Bas hielden, waren we zo dom om een co-ouderschap over Bas aan te gaan. Elke twee weken kwam ik Bas halen of brengen. Bas werd er gek van.
Ik denk nog altijd met pijn in mijn hart terug aan die keer dat de ex niet thuis was en ik Bas alleen in de kamer achterliet. Bas bleef verstijfd staan, geheel in paniek. Toen ik al lang buiten was stond Bas nog steeds verstijfd en was hij nog steeds in paniek.
In die tijd begon Bas vaker onverwachts uit te halen naar mensen. Toen dat een cursist betrof die meer dan € 10.000 voor mijn cursus had betaald, was de maat vol. Ook ik moest aan mijn bedrijf denken.
Mijn ex wist net als ik dat Bas uiteindelijk het meest aan zijn Baas was gehecht. Ik besloot haar te bellen en vertelde haar dat ik Bas nooit meer zou terug brengen. Mijn ex maakte er even een drama van, maar had binnen twee weken alweer een nieuwe hond. Ongeveer het spiegelbeeld van Bas. Een klein hondje, die niet ruimhartig met karakter was bedeeld.
Bas had er een trauma bij. Eerst had hij geen Karstiena gehad, en daarna verdween zijn Vrouwtje uit zijn leven.
*
Ik heb het nu driemaal meegemaakt. Dat mijn hond dood ging. Het verdriet om de dood van je hond is eigenlijk nergens mee te vergelijken. Als ik het zou moeten samenvatten: het is heel heftig én het is snel weer over.
Je huilt als je weet dat het einde nadert, je huilt als je hem voor de laatste keer naar de dierenarts brengt, je huilt als je hem op de behandeltafel tilt, je huilt als hij zijn laatste spuitje krijgt, je huilt als je thuiskomt in een leeg huis, je huilt de volgende morgen onder de douche, omdat je hem niet meer hoeft uit te laten, en je huilt nog een paar keer volstrekt onverwachts tijdens de dagen die volgen.
Is dat echt heel anders dan wanneer een naaste overlijdt, wanneer je ouders overlijden? Ja, heel anders. De tranen bij het overlijden van een hond komen veel makkelijker. Het huilen is zachter, omdat het minder vast zit in je lijf. Het huilen is natter, omdat de tranen er niet uit worden geperst, maar gewoon stromen.
Toen mijn ouders overleden, sloeg ik steeds mijn handen voor mijn ogen. Ik leek het niet aan te kunnen om mijn verdriet met anderen te delen. Toen mijn honden overleden, en van Bas kan ik me dat natuurlijk nog het beste herinneren, kon ik mensen stralend aankijken terwijl mijn tranen tegelijkertijd over mijn wangen stroomden.
En dan die andere kant. Na al dat huilen, in die eerste dagen, is het relatief eenvoudig om de knop weer om te zetten. Het verlangen naar een nieuwe hond dringt zich ook al snel weer op. Natuurlijk als plaatsvervanger van de oude, maar wel als nieuwe.
Sam kwam ook snel na Bas.
[Ik verleen op mijn website gastvrijheid aan de schrijver Just Ansen. Zijn boek 'Hond Sam' verschijnt hier als feuilleton. Wie de volgende afleveringen ook wil lezen, kan zich op mijn blogs abonneren (zie homepage).De vorige afleveringen zijn eenvoudig op de website terug te vinden.]