Opvallend is Sam’s nieuwsgierigheid. Hoe vaak blijft hij op straat wel niet staan omdat hij iemand ziet die hij nog niet eerder heeft ontmoet? Hoe vaak blijft hij wel niet staan omdat er een bestelbus in de straat wordt geparkeerd?
‘Wat zijn die mensen aan het doen, Baas?’
Toen hij bij ons kwam, had hij binnen een week met de hele straat kennisgemaakt, terwijl Bas tegen niemand Boeh of Bah zei. Maar Sam zei tegen iedereen: ‘Woon jij hier ook? Oh wat gezellig!’
Maar soms is het ook irritant. Bij elke boom moet hij ruiken. ‘Wie is hier onlangs nog geweest?’ ’Wie heeft hier gisteren misschien nog een plas gedaan?’ Bij elk blaadje vraagt hij zich af van welke boom dit blaadje is gevallen. Bij elke vogelpoep wil hij weten of dit de poep van een kraai is, van een duif of van een meeuw. Vooral meeuwenpoep interesseert hem bovenmatig. Het is werkelijk om gek van te worden.
En wat moet je ertegen doen? Ik geef regelmatig een tikje aan zijn riem, maar juist dat is reden voor meneer om al zijn poten in de achteruit te zetten, totdat hij werkelijk helemaal is uitgesnuffeld. En een hond van dertig kilo met vier poten in de achteruit trek je niet zo maar van zijn plek. Daarom heeft trekken geen zin. Je moet een commando geven. Maar daar moet de hond dan wel op reageren.
Ik had al snel door dat er maar één oplossing is: we lopen los. Als hij snuffelt, loop ik gewoon door en we zien elkaar wel weer op de hoek van de straat.
*
We hadden het kunnen weten. Van die nieuwsgierigheid.
We hadden op Marktplaats een advertentie voor elf (!) kleine Appenzellers gevonden. We hadden gebeld en we waren de eersten die hadden gereageerd. We gingen meteen kijken. Helemaal in Grootegast in de provincie Groningen. Maar Groningen voelt nooit ver omdat ik er tweemaal heb gestudeerd.
We werden ontvangen door Karstiena. Vol trots liet ze het schattige nest met elf pupjes zien. Vijf weken oud. Een heerlijke gewriemel van jong leven. Ik pakte er één op, nam hem op mijn arm. Het was een wat non-descript hondje. Ik wilde hem niet meteen afwijzen, bang voor een trauma. Je weet het maar nooit bij die jonge honden. Maar ik vroeg me toch af of ik zo’n niet-zeggend hondje 13 jaar zou willen hebben.
Toen diende Sam zich aan. Ja, hij diende zich echt aan. Hij kwam poolshoogte nemen bij die meneer en die mevrouw. Vijf weken oud en dan komen er al een meneer en mevrouw uit Oegstgeest voor jou op bezoek. Want Sam wist zeker dat elk bezoek voor hem persoonlijk kwam. Karstiena zei dat hij de nieuwsgierigste uit het nest was. Hij kwam op mijn arm zitten, keek me vertrouwenwekkend aan en begon mijn vest te likken. We wisten het, dit is Sam. En toen pas wist hij het zelf ook.
[Ik verleen op mijn website gastvrijheid aan de schrijver Just Ansen. Zijn boek 'Hond Sam' verschijnt hier als feuilleton. Wie de volgende afleveringen ook wil lezen, kan zich op mijn blogs abonneren (zie homepage). De vorige afleveringen zijn eenvoudig op de website terug te vinden.]