Heb je wel eens het blaaskwintet van Nielsen gespeeld? Het overkwam me de afgelopen week in Delft. Bij de Kamermuziek-ateliers. Dat kwintet van Nielsen is niet erg bekend. En dat geldt wellicht ook voor de Kamermuziek-ateliers die elke zomer in Delft worden georganiseerd. Je speelt daar in ensembles, die meestal ter plaatse worden gevormd. Sommige deelnemers ken je al, anderen zijn geheel nieuw
Het blijft een subtiel evenwicht, het evenwicht tussen dirigent en orkest. Van beroepsorkesten hoor ik verhalen, over amateur-orkesten kan ik zelf verhalen. Voor Leiden Sinfonietta zoeken we momenteel een nieuwe dirigent, omdat de onvolprezen Joost Geevers weggaat. En dan dringt zich die vraag zich even op. Wat maakt een dirigent een goede dirigent voor een amateur-orkest? Zijn daar universele
Als fagot maak je vaak deel uit van een orkest. Een orkest heeft een bestuur. Sommige besturen doen geruisloos alles goed, andere scheppen vooral chaos. Ik heb regelmatig in een bestuur gezeten en ook veel besturen zien opereren. Zou je ‘goed besturen’ in kort bestek kunnen beschrijven? Aan welke regels zouden alle bestuursleden zich moeten houden en welke taken zijn er? Ik ga het hier proberen
Wat was het bijzonder om het fagotfestival in Maastricht bij te wonen! Al moet ik eerlijk zeggen dat ik bij toeval een heel eenzijdig beeld heb gekregen. Ik was gevraagd om als spreekstalmeester op te treden bij het concours en bij de recitals in de grote zaal. Al die prachtige workshops en masterclasses zijn aan me voorbij gegaan. Er is geen reden om daarover te klagen, omdat het een heel bijz
Ronald Karten nam onlangs afscheid van het Concertgebouworkest. Hij was 22 jaar solo-fagottist in Amsterdam. Alle reden voor een lang interview. Ik sprak drieënhalf uur met hem. Aan het einde van het gesprek durfde ik hem te vragen wat de zware ziekte die hij in 2009 overwon, heeft betekend voor zijn fagotspel. Hij vertelde dat hij voor die tijd nog wel eens had getwijfeld of hij de goede keuze
In die mooie serie over het KCO “Bloed, zweet en snaren” kwam ook fagottist Jos de Lange uitgebreid in beeld. Als ik me goed herinner zien we hem in een kamertje waarin hij al jaren zijn rieten maakt. Veel mesjes, veel hout, veel rommel. Ieder fagottist kan zich zo’n kamertje wel voorstellen. Jos spreekt daar hele wijze woorden. Hij vertelt de kijker dat het riet verreweg het belangrijkste is v
Natuurlijk, de Heckel is onovertroffen. Maar de Heckel heeft een waanzinnige levertijd (tot 15 jaar) of is überhaupt niet meer te bestellen. De website van de firma Heckel is in ieder geval onbereikbaar. En als je een nieuwe Heckel op de kop kan tikken, betaal je de hoofdprijs. Dus zelfs professionals hebben tegenwoordig goede redenen om over een ander instrument na te denken. Bijvoorbeeld een
Ik had een afspraak met Alban Wesly om over zijn Leitzinger fagot te spreken. Alban kwam niet. Zijn elektronische agenda had het begeven. Een week later was Alban er wel. Hij overlaadde me met excuses en cadeaus. Hij voelde zich nog steeds rot over die stomme agenda. Ik was de enige afspraak die uiteindelijk de mist was ingegaan. Zelden zo’n aardige man ontmoet. Hij zal het vreselijk v
Het blijft een boeiend onderwerp waarover ik al vaker heb geschreven. Podiumangst. Die onverklaarbare zenuwen die je in de greep kunnen krijgen als je moet optreden op een voorspeelavond op het conservatorium. Eigenlijk is het niet te verklaren. Je zit met nog 20 mensen in een te grote zaal met een te groot podium. Die 20 kan je gemakshalve in drie gr
De afgelopen twee jaar heb ik gestudeerd aan het Conservatorium van Amsterdam. Wat een bijzondere wereld en wat een bijzondere mensen, die musici. Ik heb mijn hele leven in de wetenschap gezeten en in het openbaar bestuur. Ik heb daar veel gedreven mensen meegemaakt, ook veel creatieve mensen. Maar het lijkt alsof bij musici alles intenser is. Heftiger, emotioneler. Naast musici zijn heel veel
Twee jaar lang ben ik contractstudent geweest op het Conservatorium van Amsterdam. Op maandag 4 juni 2018 heb ik deze periode met een recital afgesloten. Over het begrip contractstudent bestond nogal eens verwarring. Maar in de praktijk was volstrekt helder wat me te doen stond. Les krijgen en heel veel studeren. Het aardige van een conservatorium is dat je een ‘meester-gezel-relatie’ h
Heckel is weg. Hij is niet weggelopen. Maar ik heb hem weggedaan. Ik weer niet wat erger is. We zijn meer dan 25 jaar bij elkaar geweest. Mijn Heckel en ik. Hij heette eigenlijk Heckel 5546/2. Hij was zelfs een bepaald model Heckel. Model 41i. Maar voor mij was hij gewoon Heckel. We waren vergroeid met elkaar. Hoeveel uren heb ik hem niet in mijn handen gehouden, hoeveel uren heb ik hem
Ooit zei een fagottiste tegen mij: misschien moet je die Heckel inruilen voor een gemakkelijker instrument. Ik was verbaasd, beledigd bijna. Mijn Heckel! Hoe zou ik die nu kunnen wegdoen? En nog wel voor een simpelere fagot. Er was geen mooiere klank dan die van de hoge F op mijn Heckel. Of die overgeblazen G, zonder pink, en dus te hoog. Maar wat was dat een mooie toon. Toch ben ik haa
Natuurlijk had ik er bij moeten zijn, bij Fagot Centraal in Groningen. Maar ik kon niet. Daardoor heb ik het fenomeen Sophie Dartigalonque gemist. En dat spijt me erg. Ze is pas vijfentwintig jaar en toch al solo-fagottiste in de Wiener Philharmoniker. Een jonge vrouw op de eerste stoel in Oostenrijk! En het interview in de vorige Fagot
Vroeger heb ik vaak getwijfeld. Uiteindelijk toch gekozen voor een nette wetenschappelijke baan. Ik schatte in dat ik fagot-leraar zou worden in Winterswijk. Daar is niets op tegen. Maar ik ben gewoon een betere wetenschapper. Maar nu begin ik toch te twijfelen, of ik wel de goede keuze heb gemaakt. Ik kan inmiddels een beetje vergelijken, omdat ik ben toegelaten tot het Conservatorium
